Ο ναός είναι αφιερωμένος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος ή Αγία Σωτήρα όπως αποκαλείται και κτίστηκε το 1893.
Γυρίζουμε χρόνια πίσω στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Τότε στα Βίλια υπήρχαν τρεις ενορίες, της Παναγίτσας με τον Άγιο Δημήτριο η μία, του Αγίου Αθανασίου η δεύτερη και των Ταξιαρχών η τρίτη. Με την απελευθέρωση από τους Τούρκους το τότε Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης δηλαδή το σημερινό Υπουργείο Παιδείας το έτος 1858 έκρινε ότι η κωμόπολη Ειδυλλίας (η τότε ονομασία των Βιλίων) να αποτελείτε από μία μόνο ενορία, δηλαδή των Ταξιαρχών, και έτσι έγινε.
Ο ιερός ναός των Ταξιαρχών (φώτο επάνω) προϋπήρχε του ναού της Μεταμορφώσεως Σωτήρος αλλά μετά την ένωση των ενοριών το 1858 στις μεγάλες εορτές δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει όλους τους κατοίκους της περιοχής Ειδυλλίας καθορίζοντας έτσι επιτατική ανάγκη την ανέγερση νέου ναού. Ο ναός αυτός όμως ήταν μικρός σε μέγεθος σε σχέση με τον πληθυσμό της περιοχής και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη ανέγερσης ενός νέου μεγαλύτερου ναού.
Για την ανέγερση όμως του νέου ναού χρειάζονταν χρήματα και μάλιστα πολλά, τα οποία βέβαια δεν διέθεταν οι κάτοικοι των Βιλίων εκείνες τις δύσκολες εποχές. Τρεις άνδρες τότε ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας αυτό το δύσκολο έργο…δηλαδή να κτίσουν τη νέα εκκλησία. Ο τότε Δήμαρχος Αθανάσιος Αναστ. Βάππας και οι επίτροποι Αθανάσιος Κων. Πλούμπης και Ιωάννης Δημ. Γκίκας βαθιά θρησκευόμενοι άρχισαν τις ενέργειες. Το χωριό φτωχό όπως προαναφέραμε και τότε ο Α. Πλούμπης και ο Ι. Γκίκας για να συγκινήσουν και να παρακινήσουν τους συγχωριανούς τους, παίρνουν μια πολύ παράτολμη απόφαση για εκείνη την εποχή. Υποθηκεύουν τις περιουσίες τους (σπίτια, ελιές, αμπέλια, χωράφια και ότι άλλο διέθεταν) για να πάρουν τα χρήματα, με κίνδυνο να χάσουν οτιδήποτε υποθήκευσαν αν δεν επέστρεφαν τα χρήματα αργότερα (Γι αυτό το γεγονός υπάρχουν επίσημα έγγραφα στο συμβολαιογραφείο των Βιλίων).
Όταν λοιπόν το νέο αυτό έγινε γνωστό όλοι οι κάτοικοι συγκλονίστηκαν και πολύ περισσότερο όταν έμαθαν ότι αυτοί ο δύο επίτροποι αντιμετώπιζαν πρόβλημα με τις οικογένειες τους για την πράξη τους. Τότε όλοι οι κάτοικοι από το υστέρημα τους πρόσφεραν ότι ήταν δυνατό σε χρήμα και οι μη έχοντες πρόσφεραν αργότερα ατομική εργασία.
Προσφορές έγιναν από όλη την περιοχή της Μεγαρίδος την Αθήνα και Πειραιά ακόμη και από Βιλιώτες στην Αμερική. Όταν το ποσό συγκεντρώθηκε το έργο ανέλαβε ο κορυφαίος τότε αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ. Ο Τσίλερ εκείνη την εποχή είχε σχεδιάσει γνωστά οικοδομήματα των Αθηνών όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Ιλίου Μέλαθρον (πρώην Άρειος Πάγος).
Για την ανέγερση του ναού στήθηκαν δυο εργοτάξια κατόπιν εντολής του Τσίλερ και του εργολάβου, για το λάξευμα της πέτρας, το ένα στο παλαιοχώρι και το άλλο στην κεντρική πλατεία, δίπλα στην εκκλησία των Ταξιαρχών, στο ντιβάνι όπως το έλεγαν τότε. Στις εργασίες ανέγερσης έλαβαν μέρος και οι Βιλιώτες και ιδιαίτερα στο εργοτάξιο της πλατείας ακόμη και γυναίκες και μικρά παιδιά. Δίκτυο ύδρευσης βέβαια δεν υπήρχε τότε και για τις ανάγκες της οικοδομής το νερό μετέφεραν οι γυναίκες από τη σημερινή Παναγίτσα και την παλιά βρύση (από τη σημερινή λαϊκή αγορά). Η εξόρυξη της πέτρας γινόταν στο παλαιοχώρι από το ύψωμα της βορινής πλευράς. Εργάτες κατρακυλούσαν τους ογκόλιθους στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου οι τεχνίτες εκεί έδιναν την αρχική μορφή. Στη συνέχεια γινόταν η μεταφορά από Βιλιώτες (από την περιοχή Ντρεστάνι) με ζώα και κάρα στο εργοτάξιο της πλατείας όπου εκεί οι τεχνίτες της έδιναν την τελική μορφή.
Τα γυαλιστερά κεραμίδια μεταφέρθηκαν με κάρα από τη Θεσσαλία. Έτσι κτίστηκε ο ιερός ναός της Μεταμορφώσεως της Σωτήρος ο οποίος είναι Βυζαντινού ρυθμού με 20 περίπου μέτρα ύψος που στέκει μέχρι σήμερα αναλλοίωτος στο χρόνο. Χρωστάμε την ανεκτίμητη κληρονομιά και στολίδι της περιοχής, στους Βιλιώτες προγόνους μας, που είναι άξιοι θαυμασμού
Γυρίζουμε χρόνια πίσω στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Τότε στα Βίλια υπήρχαν τρεις ενορίες, της Παναγίτσας με τον Άγιο Δημήτριο η μία, του Αγίου Αθανασίου η δεύτερη και των Ταξιαρχών η τρίτη. Με την απελευθέρωση από τους Τούρκους το τότε Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης δηλαδή το σημερινό Υπουργείο Παιδείας το έτος 1858 έκρινε ότι η κωμόπολη Ειδυλλίας (η τότε ονομασία των Βιλίων) να αποτελείτε από μία μόνο ενορία, δηλαδή των Ταξιαρχών, και έτσι έγινε.
Για την ανέγερση όμως του νέου ναού χρειάζονταν χρήματα και μάλιστα πολλά, τα οποία βέβαια δεν διέθεταν οι κάτοικοι των Βιλίων εκείνες τις δύσκολες εποχές. Τρεις άνδρες τότε ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας αυτό το δύσκολο έργο…δηλαδή να κτίσουν τη νέα εκκλησία. Ο τότε Δήμαρχος Αθανάσιος Αναστ. Βάππας και οι επίτροποι Αθανάσιος Κων. Πλούμπης και Ιωάννης Δημ. Γκίκας βαθιά θρησκευόμενοι άρχισαν τις ενέργειες. Το χωριό φτωχό όπως προαναφέραμε και τότε ο Α. Πλούμπης και ο Ι. Γκίκας για να συγκινήσουν και να παρακινήσουν τους συγχωριανούς τους, παίρνουν μια πολύ παράτολμη απόφαση για εκείνη την εποχή. Υποθηκεύουν τις περιουσίες τους (σπίτια, ελιές, αμπέλια, χωράφια και ότι άλλο διέθεταν) για να πάρουν τα χρήματα, με κίνδυνο να χάσουν οτιδήποτε υποθήκευσαν αν δεν επέστρεφαν τα χρήματα αργότερα (Γι αυτό το γεγονός υπάρχουν επίσημα έγγραφα στο συμβολαιογραφείο των Βιλίων).
Προσφορές έγιναν από όλη την περιοχή της Μεγαρίδος την Αθήνα και Πειραιά ακόμη και από Βιλιώτες στην Αμερική. Όταν το ποσό συγκεντρώθηκε το έργο ανέλαβε ο κορυφαίος τότε αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ. Ο Τσίλερ εκείνη την εποχή είχε σχεδιάσει γνωστά οικοδομήματα των Αθηνών όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Ιλίου Μέλαθρον (πρώην Άρειος Πάγος).
Για την ανέγερση του ναού στήθηκαν δυο εργοτάξια κατόπιν εντολής του Τσίλερ και του εργολάβου, για το λάξευμα της πέτρας, το ένα στο παλαιοχώρι και το άλλο στην κεντρική πλατεία, δίπλα στην εκκλησία των Ταξιαρχών, στο ντιβάνι όπως το έλεγαν τότε. Στις εργασίες ανέγερσης έλαβαν μέρος και οι Βιλιώτες και ιδιαίτερα στο εργοτάξιο της πλατείας ακόμη και γυναίκες και μικρά παιδιά. Δίκτυο ύδρευσης βέβαια δεν υπήρχε τότε και για τις ανάγκες της οικοδομής το νερό μετέφεραν οι γυναίκες από τη σημερινή Παναγίτσα και την παλιά βρύση (από τη σημερινή λαϊκή αγορά). Η εξόρυξη της πέτρας γινόταν στο παλαιοχώρι από το ύψωμα της βορινής πλευράς. Εργάτες κατρακυλούσαν τους ογκόλιθους στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου οι τεχνίτες εκεί έδιναν την αρχική μορφή. Στη συνέχεια γινόταν η μεταφορά από Βιλιώτες (από την περιοχή Ντρεστάνι) με ζώα και κάρα στο εργοτάξιο της πλατείας όπου εκεί οι τεχνίτες της έδιναν την τελική μορφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου